МАМА, СЫНА ЗАБРАЛА НЕБА...

[ksysh_ka]

Я плачу от бессилия.

Оригинал взят у valjaryna в МАМА, СЫНА ЗАБРАЛА НЕБА...

прыгарадны цягнік
кірунак - у невядомасьць
апошняя станцыя - сьмерць
і белыя калідоры

у вагонах так дзьме так дзьме
што здаецца туга скуголіць
і скразьняк такі
што зьдзімае
пасівелыя валасы

а навокал чыесьці рукі
цягнуць нас
за палітоны:
дзе былі вы
у той дзень?
ці былі вы?
ці не былі?
і гучаць паўсюль ў паўтоны
надарваныя галасы
і шырокі
зямлісты цень
апярэджвае нашу дарогу

я ж маўчу
сьцяўшы зубы
да рыпу
і выродлівыя мярэжы
паўстаюць уваччу
ад крыку
што ўнутры
мне так рэжа так рэжа
нібы я заглынуў нажы
галасы ж не змаўкаюць:
скажы!!!

я выскокваю
бегам - па сьнезе
так халодна
так скразьнякова
што займае сілу і мову
я бягу
без абутку
чамусьці
я бягу
прыбягу калі?

як далёка мой дом як далёка
як ляцець да яго нялёгка
страшны сон мой
мой сон трывожны
Маці кажа: да Бога малі...
кожны тут апынуцца мог
кожны
адлятаючы
ад
зямлі

"Ну, пакуль.
Пераймацца ня трэба.
У мяне ўсё выдатна, мама.
Мама,
cына забрала неба.
І каты.
Ну, пакуль.

І яшчэ. Я забыў запытацца:
колькі дзён гэтым годам у лютым?
Не магу ніяк дачакацца,
калі ўсё ж цябе абдыму
я..."

16-17 сакавіка 2012

МАМА, СЫНА ЗАБРАЛА НЕБА... прыгарадны цягнік, кірунак - у невядомасьць, апошняя станцыя - сьмерць і белыя калідоры, у вагонах так дзьме, так дзьме, што, здаецца, туга скуголіць і скразьняк такі, што зьдзімае пасівелыя валасы, а навокал чыесьці рукі цягнуць нас за палітоны: дзе былі вы у той дзень? ці былі вы? ці не былі? і гучаць паўсюль ў паўтоны надарваныя галасы і шырокі зямлісты цень апярэджвае нашу дарогу, я ж маўчу, сьцяўшы зубы, да рыпу і выродлівая мярэжы паўстаюць уваччу ад крыку, што ўнутры мне так рэжа, так рэжа, нібы я заглынуў нажы, галасы ж не змаўкаюць: скажы!!! я выскокваю, бегам - па сьнезе, так халодна, так скразьнякова, што займае сілу і мову... я бягу, без абутку чамусьці, я бягу, прыбягу калі? як далёка мой дом, як далёка, як ляцець да яго нялёгка, страшны сон мой, мой сон трывожны. Маці кажа: да Бога малі... кожны тут апынуцца мог, кожны, адлятаючы ад зямлі. "Ну, пакуль. Пераймацца ня трэба. У мяне ўсё выдатна, мама. Мама, cына забрала неба. І кАты. Ну, пакуль. І яшчэ. Я забыў запытацца: колькі дзён гэтым годам у лютым? Не магу ніяк дачакацца, калі ўсё ж цябе абдыму я..." Валярына Кустава 16-17 сакавіка 2012

(c) код карцінкі тут.

МАМА, СЫНА ЗАБРАЛА НЕБА...